De 3 denkfouten van spreekangst

Spreekangst is een frequent voorkomend probleem. Het komt zowel voor bij het spreken voor een groep als in eenvoudige één-één relaties, bij vriendenrelaties, bij familie, op het werk. Ook praten in een team bezorgt veel mensen spreekangst. Maar spreekangst ontstaat wanneer beperkende ervaringen uit het verleden leiden tot denkfouten. Wij bekijken de 2 vaakst voorkomende denkfouten die u maakt.

Door denkfouten komt u terecht in de vicieuze cirkel van spreekangst

Spreekangst is een niet-reële angst. Het is een angst die tot stand komt door uw eigen specifieke manier van denken. Door uw denkproces, dat in het verleden geprogrammeerd is, creëert u voor zichzelf een bepaalde emotie, hier spreekangst.

Die spreekangst wordt in stand gehouden door terugkerende patronen. Wanneer u in een gelijkaardige situatie terecht komt als die die u spreekangst heeft veroorzaakt, wordt u meteen teruggetrokken in die beperkende ervaring. Door het foutieve denkpatroon dat hierbij ontstaat, komt u terecht in een nefaste vicieuze cirkel die op lange termijn uw spreekangst zal versterken.

De meest voorkomende foutieve denkpatronen die tot spreekangst leiden, zijn:

#1 Uw aandacht is naar binnen gericht

Het meest voorkomende denkpatroon is het denken in zichzelf.

"Wat zullen ze van mij denken?", "Wat ga ik straks hierop zeggen" enz... Deze denkpatronen sluiten ons af van onze gesprekspartner en doen ons richten op ons intern proces - op onze spreekangst. In communicatie, in een gesprek gebeurt het heel vaak dat mensen meer gericht zijn op zichzelf dan op de ander. Ze denken meer na over wat ze straks gaan zeggen dan effectief te luisteren naar de ander. Er draait dan een molentje met allerhande beperkende overtuigingen.

Bijvoorbeeld:

'Ik weet niet wat ik straks moet zeggen.'
'Wat ga ik daar moeten op zeggen?'
'Gaat het wel goed overkomen wat ik zeg?'
'Mijn humor zal waarschijnlijk niet klinken.'
'Gaan ze mij leuk vinden om wat ik zeg?'
'Is het wel zinvol wat ik zeg?'
'Wat ik vertel interesseert anderen toch niet.'

De self-fulfilling prophecy van doemdenken zorgt ervoor dat de slechte toekomst ook realiteit wordt

#2 U voorspelt de toekomst

Een tweede denkpatroon dat tot spreekangst leidt is het denken in het kader van wat je niet wilt tegenkomen in plaats van wat je wel wilt tegenkomen. Denken in het kader van vermijden in plaats van doelen. Denkbeelden zoals 'ik moet zorgen dat ik niet afga of dat ik geen flater bega'.

Hoe meer je denkt in kader van wat je niet wil , hoe groter de kans dat je ook zult falen. Denken in het kader van 'ik mag niet falen' zal ervoor zorgen dat dit wél gebeurt. Als je positief denkt, wordt jouw realiteit positief, denk je negatief, dan krijg je negatieve zaken op een schoteltje cadeau. Dus, om spreekangst te vermijden: DENK POSITIEF over uw spreken!

#3 U bent niet aanwezig in het nu

Uw denken is niet in het hier en nu, maar u verspringt van het heden naar het verleden naar de toekomst. Door deze manier van functioneren en denken geeft u onvoldoende aandacht aan de gesprekspartner. Dit patroon blokkeert de interactie en de externe communicatie naar de ander. Op die manier werkt u uw spreekangst in de hand en komt u in een vicieuze cirkel terecht.

Wanneer uw hoofd niet in het heden aanwezig is, blokkeert de communicatie met uw gesprekspartner

Wilt u meer weten over spreekangst, een individuele begeleiding volgen, deelnemen aan een workshop... contacteer ons hier, of neem een kijkje in ons aanbod

Klik hier om te spreken zonder stress

Dag Johanna,

Hieronder kan je mijn tekst vinden die ik heb voorbereid. Ik heb mijn verhaal opgeschreven vanuit mijn eigen beleving, weliswaar wat ingekort (want het is nu al zeer lang :)). ik heb hier niet te lang over nagedacht en gewoon onmiddellijk opgeschreven vanuit mijn gevoel.

Het is in orde voor mij om mijn verhaal op de website of socials te publiceren, maar dan wel onder een pseudoniem.

Iets meer dan twee jaar geleden, 24 jaar oud.
De wereld lag aan mijn voeten.
Ik was avontuurlijk, sociaal, ik kwam net terug van een jaar studeren in het buitenland en ik begon mijn eerste job als advocaat.
Voor de eerste keer in toga, mijn eed afgelegd en een mooie positie in één van de meest prestigieuze kantoren in de Benelux.
Ik hoor mensen al denken: ze heeft het allemaal.
Ik had de drang om het goed te doen, wilde mezelf bewijzen en ging totaal over mijn eigen grenzen heen.

Een beetje stress op zo’n eerste job? Dat is toch normaal?
Maar al snel evolueerde mijn ‘herkenbare’ stress in paniek.
Een doodgewone meeting op kantoor met collega’s?
Ik voelde mijn hart bonzen tot in mijn keel, begon te zweten en mijn handen beefden zo hard dat ik totaal verlamde.
Dat laatste vond ik het ergste. Mijn handen. Overal op het werk gebeurde het en ik vreesde zo hard dat mensen het zouden opmerken.

Ik was zo bang dat ze mijn angst zouden zien.

Maar voor elk symptoom is er een middeltje toch?
Dat dacht mijn dokter ook. Ze schreef beta-blokkers voor.
Op het eerste zicht een wondermiddel.
Ik kon alles aan.
Een volle zaal met 30 oude mannen toespreken, een glaasje champagne drinken met een CEO van een groot bedrijf, onderhandelen met tegenstrevers, een pleidooi, noem maar op.
Het leek ineens allemaal weer binnen handbereik.
Maar zonder dat pilletje kon ik niets, was ik weer dat bevende en bange meisje.

Na een jaar wilde ik het afbouwen, want het ging mis.
Ik nam ze niet enkel nog voor mijn werk, maar ook in mijn privé.
Elke keer als de aandacht op mij gericht was of ik aan het woord moest komen, begonnen mijn handen te trillen.

Zelfs tijdens etentjes of koffiepauzes.

De schaamte die ik voelde was overweldigend. Ik zocht hulp bij verschillende coaches, maar niemand kon mij verder helpen.
Ik ging naar artsen omdat ik begon te geloven dat er lichamelijk iets aan de hand zou zijn,

maar op papier bleek ik kerngezond. Hoe dan?
Ik begon mezelf te isoleren, twijfelde aan mezelf en kon de paniekaanvallen nog steeds niet verklaren.
De sociale angst nam mijn leven over.

Die extreem bevende handen… ik was lang op zoek naar de oorzaak.
Ik realiseerde me dat ik dat in mijn studententijd ook al enkele keren had meegemaakt en me er zo hard voor schaamde dat ik mijn handen verstopte.
Een presentatie voor een volle aula, een pleitoefening, een speech, ik deed het allemaal.

De bevende handen hielden mij destijds niet tegen. Ik kon ze makkelijk verstoppen.
20 minuten intense stress, even alles geven en dan is het voorbij.
Even doorzetten, hoe vreselijk het ook is, het hoort erbij.
En ik was er oprecht succesvol in. Niemand merkte mijn stress op omdat ik de bevende handen wist te verbergen.

Ik begon langzamerhand te beseffen dat een onderdeel van mijn sociale angst spreekangst is.
Ik ging nogmaals, na verschillende pogingen, op zoek naar “een genezing”.
Ik kwam online In Balance tegen, wel helemaal in Gent,
maar ik had er alles voor over om dit te overwinnen.

Na ongeveer zes maanden in het traject bij Johanna, kan ik zeggen dat ik al zoveel overwonnen heb.
Ik heb mijn sociale leven terug opgepakt, ik ben nog steeds advocaat in hetzelfde kantoor en ik doe dingen waarvan ik een jaar geleden dacht dat ze voor mij onbereikbaar waren.

Samen met Johanna heb ik:
- de onbewuste denkprocessen die mijn paniek veroorzaakten, ontdekt en getransformeerd, zodat ik de paniek niet langer oproep;
- mijn spreekangst omgezet in spreekdurf;
- leren presenteren voor een groep;
- mijn grenzen leren aangeven op het werk;
- mijn communicatievaardigheden sterk verbeterd;
- en nog zoveel meer.

Stap voor stap herwon ik mijn zelfvertrouwen en begon ik te zien wat anderen altijd al zagen: een jonge, succesvolle vrouw met de wereld aan haar voeten.

Oh ja en die handjes? die blijven (bijna altijd) rustig en als ze me toch eens komen opzoeken, weet ik ze snel weer tot rust te brengen.

Cien -juriste